Ticket geboekt naar Kathmandu.... en vol met reisplannen!

Hallo allemaal,

We hebben gister ons ticket naar Kathmandu geboekt! 19 mei gaan we weg uit Biratnagar!!!!!! We hebben al een hoop dingen waar we naar toe willen. We gaan eerst naar Kathmandu en zullen daar 4 tot 5 dagen zijn, omdat Lotte haar visum moet verlengen. Dan gaan we richting Chitwan National Park om zittend op een olifant op zoek te gaan naar onze familieleden (voor de mensen die nu denken... je familieleden??? dat zijn rhino's!)!!!!!! We gaan naar een leuk hotel dat gerund wordt door een Nederlandse NGO en daar hebben we een heel leuk programma samengesteld! We gaan op de olifant op safari, we mogen helpen met het wassen van de olifanten, we gaan met een jeep het park in en we krijgen Nepalese kookles! Daarna gaan we door naar Pokhara om wat bergen te spotten, want je kunt hier natuurlijk niet weg als je alleen maar 'heuvels' hebt gezien! Dan weer richting Kathmandu en als er nog tijd is willen we een trekking doen vanuit Kathmandu richting een resort vlak aan de Tibetaanse grens van 4 tot 5 dagen! Ik heb er iig heel veel zin in!!!!!!

Vandaag heb ik een extra meisje aangenomen om te helpen met het vertalen van de interviews, zodat alles hopelijk klaar is over 4 weken als ik wegga! Haar Engels is vrij goed alleen ze is erg verlegen... dus ik ben benieuwd!

Groetjes,

Ianthe

Klaar met het veldwerk!

Het is weer tijd voor een update! Vorige week hebben Lotte en ik heel weinig uitgevoerd, omdat we eigenlijk niet zoveel konden doen... Prava en Bina waren voor ons in het veld en wij moesten wachten tot ze terug waren voordat we de laatste gegevens in konden voeren! We hebben werkelijk genoten van bruisend Biratnagar. We hebben minstens 30 keer op en neer gelopen door de enorm interessante winkelstraat hier en een record aan films en televisieseries gekeken.... maar zaterdag waren Bina en Prava dan gelukkig eindelijk terug en zondag konden we aan de slag. Zaterdag voelde ik me echter niet lekker en zondag ook nog steeds niet echt, waardoor ik dan ook niet heel veel gedaan heb, maar gelukkig gaat het inmiddels al weer wat beter en heb ik af en toe alleen nog een bonkend hoofd! Inmiddels is alle data van de laatste VDC ook alweer ingevoerd in Excel... nu alleen nog in EpiInfo en dan is dat echt helemaal klaar! Na 4 keer tellen vandaag (ja tellen blijft moeilijk... vooral als je met Prava een discussie krijgt of 34 + 40 74 is of volgens haar 84! Hoofdrekenen is iets wat de gemiddelde Nepalees echt niet kan!) ben ik eruit hoeveel we gedaan hebben! 41 volwassenen, 31 kinderen, 41 controles en 5 grootouders en in het totaal 76 interviews! Een goeie score! Nu moet alles nog uitgeschreven en vertaald, maar als het goed is komt er iemand om Prava te helpen aan het eind van de week, zodat het af is in 4 weken! Oja, ik (of eigenlijk mam want die had ze opgestuurd) heb nog geprobeerd Prava te vermoorden! Ik bood haar een paaseitje aan en die stak ze vrolijk met papiertje en al in haar mond en toen was ie niet zo lekker ;)!

Nou dat was het wel weer, vanmiddag gaan we ons ticket boeken om naar Kathmandu te vliegen. We gaan waarschijnlijk volgende week donderdag weg uit BRUISEND Biratnagar!

X

Ianthe

Naar Bayarban... of toch maar niet!

Hallo allemaal,

Ik ben alweer terug in Biratnagar! Nadat we maandagochtend vroeg met een volle weekendtas vertrokken waren naar Bayarban, werden 5 dagen uiteindelijk 5 uur! Op weg naar Bayarban was de enorme schade van de storm van die nacht al te zien... bijna alle electriciteitspalen lagen op de grond inclusief draden en later lazen we in de krant dat hierdoor 2 mensen overleden waren! Eenmaal aangekomen in Bayarban zijn we eerst een uur op zoek geweest naar de Health Post, die ergens in de middle of nowhere lag! Daar aangekomen heeft de man van NLR waar we mee waren gereden even zijn werk gedaan daar (een kalender afgeven en ongetwijfeld nog meer, maar dat krijgen wij niet zo mee in het Nepalees!) en heeft Lotte samen met de arts in de ziekenhuisregisters kunnen kijken waar welke leprapatienten leven. Daarna gingen we richting de market area van ward 8, omdat hier een familielid van Prava woonde, waar we waarschijnlijk konden verblijven. Daar aangekomen bleek dat er al andere familieleden logeerden en dat we daar dus niet konden blijven met 4 mensen.... na het afgaan van wel 5 of 6 huisen in de buurt konden we eigenlijk nergens met zijn 4-en slapen, behalve in een houten huis met gigantische kieren... de electriciteit was bovendien in het hele dorp weg door de storm dus er was nergens licht... en de wc was een levensgevaarlijke trap naar beneden! De man van de NLR keek ons met een blik aan van hier ga ik jullie niet achterlaten en vroeg ons nog wel of we per se wilden blijven, maar als hij al zo kijkt...... dus zijn we maar weer mee terug naar Biratnagar gegaan! Bina en Prava, onze research assitents zijn in Bayarban bij de familie van Prava gebleven om de interviews te doen! Hopelijk gaat alles goed, want ik vind het toch wel een beetje moeilijk om de controle los te laten....

Inmiddels heb ik hier al mijn data ingevoerd in de computer en wacht ik nu tot Prava terugkomt met de laatste data. Als dat ingevoerd is, kunnen we in principe weg uit Biratnagar! Lotte moet nog wel naar een VDC hier in de buurt voor wat extra leprapatienten, dus die is waarschijnlijk nog wat langer bezig... dus ik hang hier nog even mijn tijd uit, totdat zij ook klaar is en dan gaan we lekker reizen!

Prava had trouwens afgelopen zaterdag heel lief kadotjes voor ons gekocht voor de koninginnedag! Een oranje elastiekje en een armbandje... de armbandjes zijn helaas allebei al kapot.. maar ik zal hem wel weer even maken als ik in Nederland ben!

Dat was het wel weer,

Groetjes,

Ianthe

Over de helft of op driekwart! Het is maar hoe je het ziet ;)

Hallo allemaal,
Ik ben alweer over de helft van mijn tijd in Nepal en op driekwart van het veldwerk!
Sinds donderdagavond ben ik terug uit Kerabari. Het was erg leuk en ik heb weer een hoop meegemaakt, maar ik was donderdagavond ook weer erg blij met mijn eigen bedje, douche en wc in het guesthouse!

Maandag gingen we dus naar Kerabari. Nadat Lotte en ik onze veel te grote weekendtas naar het kantoor hadden gesleept, moesten we wachten op de man van de NLR die ons mee ging nemen in de jeep. Uiteindelijk onszelf met zijn vieren op de achterbank gepropt en toen gingen we op weg! Van de weg er naar toe heb ik zoals gewoonlijk niet heel veel meegemaakt. Ik heb heerlijk geslapen totdat we midden in de jungle zaten op een weg vol hobbels en kuilen. Uiteindelijk door een gigantische opgedroogde rivier gereden en toen waren we in Kerabari! Het ‘centrum' van deze VDC had nog best veel winkeltjes en nadat we kennis hadden gemaakt met de mensen van de Health Post hebben we eerst even wat gegeten. Daarna op zoek naar een slaapplaats, die we uiteindelijk vonden bij een hele lieve familie. We kregen met z'n vieren 1 kamer van hun huisje en hadden dus 2 bedden met z'n vieren. Bedden was eigenlijk niet helemaal het goede woord want zoals veel Nepalesen sliepen ze hier op een tafel met een doekje eroverheen (waar heb je ook een matras voor nodig ;)). Na een meeting met iemand van de VDC om aan te kondigen dat we onderzoek kwamen doen de komende week, zijn we meteen begonnen en hebben die dag uiteindelijk nog 4 interviews kunnen doen. De eerste 2 jongens die we probeerden te interviewen zeiden geen woord, maar de derde jongen overtrof al onze verwachtingen door echt een super mooie tekening te maken van zijn familie en vervolgens honderd uit te vertellen over allebei zijn dove ouders. Doof zijn is trouwens echt iets heel normaals hier geloof ik. Het overgrote deel van de mensen met een disability in Kerabari heeft gehoorproblemen (ligt het aan de lucht, het geluid... of zouden ze stiekem allemaal familie van elkaar zijn;))! Als laatste die dag hadden we een man, die ondanks zijn 74 jaar nog erg fit was en nog overal naar toe ging op zijn motor. Toen ik later zijn verhaal hoorde, kun je bijna niet begrijpen dat hij nog zo positief en actief in het leven stond. Van de 5 kinderen die hij had gekregen, waren er 4 gehandicapt en het aparte was dat ze allemaal iets anders hadden! De een was doof, de ander had een verstandelijke handicap en dan had er nog 1 iets aan zijn arm en 1 iets aan zijn been! 1 van de dochters was getrouwd (de andere 2 had hij niemand voor kunnen vinden door hun handicap en woonde dus nog steeds thuis) en zij had vervolgens weer een kindje gekregen met een handicap, waarna ze beide zijn overleden door een ongeluk. Hoeveel pech kan je hebben in je leven! Van deze man kreeg ik heel lief bananen (Kerabari betekent veld vol bananen in het Nepalees!) die ik natuurlijk even moest proberen en ze waren echt heeeeeerlijk! Later die week zijn we nog terug geweest om meer bananen te halen en die man kon zijn geluk niet op toen Prava hem vroeg om bananen namens mij en sprintte het huis in om ze te halen!

Aan het eind van onze eerste dag in Kerabari kwamen we erachter dat de wc een zeer grote aantrekkingskracht had op gigantische (ja echt gigantische!!!) kakkerlakken vanaf het moment dat het donker werd! De eerste avond waren dat er nog 2, maar het leek elke dag erger te worden! Ons gegil om deze lieve schattige beestjes was voor de familie natuurlijk weer hilarisch, dus we zijn weer lekker uitgelachen! Verder had Bina nog een mooie uitspraak. Ze ging in haar pyjama slippers kopen op de markt en toen ik vroeg of ze zich zo op straat ging vertonen zei ze: ik doe aan ‘simple living, high thinking'! Dus mam voortaan kun je gewoon in je badjas de straat op hoor!!!

's Avonds vloog er zo'n gezellige kakkerlak onze kamer in, dus om onszelf te beschermen hebben we lekker onder het muskietennet geslapen (al waren er hier geen muggen.. jeeeh!). Midden in de nacht ging de lieve baby van de familie heeeeeel hard huilen, dus dat was iets minder en om half 6 had hij besloten dat het tijd was om op te staan. Het probleem was dat de hele familie toen dus ook druk in de weer ging en ze vervolgens een half uur later bakstenen in een vrachtwagen gingen laden bij de buren, waardoor we er om half 7 inderdaad maar uit zijn gegaan. Om 7 uur zaten we dus al bij het eerste interview! Na 2 interviews zijn we terug gegaan naar het huis waar we verbleven om te ontbijten en Prava had heel lief noodles voor me gemaakt, want rijst met linzen gaat er bij mij echt niet in zo op de vroege morgen! 's Ochtends vroeg hadden we al vriendjes gemaakt met een vrouw, die in het dorp woonde. Zij heeft ons de hele dag geholpen met het zoeken van mensen. We kwamen bij een moeder, die we bijna aan het huilen maakte. Door encephalitis was haar gezonde zoon van 9 veranderd in iemand die alleen nog maar in bed lag. Om de behandeling te kunnen betalen had ze inmiddels al haar land en haar huis verkocht en doordat ze van een lage kaste was wilde niemand anders haar helpen. Wat ik wel heel goed vond van Prava was dat ze daar om water vroeg en het uit hun beker dronk. In principe doen mensen van een hogere kaste dat niet (en de vrouw vroeg dan ook of ze dat wel zeker wist!), maar zoals Prava zei: zij zijn ook mensen.. er loopt ook bloed door hun lichaam! Voor mij klinkt dat logisch, maar hier ligt dat natuurlijk wel even anders! 's Middags waren wij een stuk eerder terug dan Bina en Lotte en heeft Prava geholpen met koken en op de baby gepast. Prava vond het stiekem doodeng om op die baby te letten en zei daarna dan ook dat ze zelf noooooit kinderen wilde, maar dat dat hier helaas geen optie is. Ze gaat dus net als Bina een schoonzus zoeken, die de opvoeding voor haar overneemt (Bina heeft een dochter van 5, maar behalve kadotjes kopen als we ergens zijn geweest, hebben we niet het idee dat ze zich verder met de opvoeding bemoeid!). Normaal gesproken had ik het graag van Prava overgenomen, maar babys dragen hier geen luiers en kunnen dus op elk willekeurig moment over je heen plassen of poepen en dat maakt ze echt een stuk minder schattig, geloof me! Het babytje had wel een erg creatief in elkaar geknutseld wiegje voor overdag. Het had een frame van 4 houten stokjes waar een rijstzak omheen gemaakt was! 's Nachts sliep hij lekker zonder luier tussen de ouders in.. hmmmmmm!

Woensdag zijn we weer vroeg vertrokken en hebben we het eerste meisje wat we interviewde die dag meteen maar aan het huilen gemaakt. Allebei haar ouders waren gehandicapt en haar oma liet haar het hele huishouden doen en hield haar thuis van school. Prava was helemaal van slag na het interview en vertelde me later dat ze tegen het meisje had gezegd dat ze met haar mee naar Biratnagar kon komen als ze weg mocht. Ik dacht echt dat ze gek geworden was, dat ze zoiets zei maar ze bleek een ander meisje tijdens de vorige survey van NLR hetzelfde gezegd te hebben en die had haar koffers gepakt en woont nu al 2,5 jaar bij haar in huis. Dat meisje gaat nu naar school en is ook nooit meer terug geweest naar haar familie. Ik vind het een heel lief gebaar, maar het voelt toch echt heel raar om een meisje van een jaar of 14 zomaar weg te halen uit haar eigen huis. Na 3 interviews ben ik samen met Lotte gaan douchen bij de Health Post en hebben we ontbeten en daarna hebben we nog even hard gewerkt, zodat we de volgende dag naar huis konden. Het was nog wel even de vraag of we überhaupt naar huis konden, want er was die dag een staking in heel Nepal en ze wisten niet precies wanneer die afgelopen zou zijn. Als er een staking is, rijdt de bus niet en dus zouden we dan niet naar huis kunnen.

Donderdag waren we al vroeg op om de laatste interviews te doen. We waren om een uurtje of 11 alweer terug (5 interviews verder!) en wilden eigenlijk de bus van 12.15 halen, maar Bina en Prava vertelden ons dat de familie nog heel graag vlees voor ons klaar wilden maken. Nu ben ik niet zo'n fan van dat vlees hier en eet ik hier dus ook vegetarisch, want van de kip gooien ze volgens mij het vlees weg en dan koken ze het bot en geit en buffel vond ik ook niet zo geslaagd! Ik verlang zo naar een biefstukkkkkk (maja de koeien zijn hier heilig, dus dat wordt 12 juni om 22.01 als ik aankom op Schiphol!!). Maargoed, je kunt het hun moeilijk weigeren dus besloten we dan de bus te nemen van 14.45. Vervolgens begon de grote kippenjacht, want er moest dus een kip klaar gemaakt worden! Nadat de zoon van de familie (vader van het babytje) ongeveer een half uur met een smile van oor tot oor achter de kippen aangerend had, had hij er 1 te pakken. Bina vroeg of ik wilde kijken hoe ze hem klaar maakte, maar dat leek me niet zo'n geslaagd idee! Ik geloof dat ik te Westers ben om te willen zien wat ik daarna ga opeten! Kip komt toch uit de supermarkt ;)! Na de maaltijd van kip (nouja bot met hier en daar een stukje vlees) en iets anders waarvan ik geen idee had wat was het was (maar wel lekker!) en cola om het feest af te maken, gingen we op weg naar de bus. Eenmaal in de bus duurde het nog bijna een uur voordat hij ging vertrekken en inmiddels had ik volgens mij al het vocht wat nog in mijn lichaam zat eruit gezweet! Het leuke is dat op het moment dat de bus eindelijk gaat rijden ineens nog 30 man blijkt te moeten instappen, waardoor je dan pas weer 10 min later verder rijdt en deze mensen je dan boos gaan zitten aankijken omdat ze niet kunnen zitten! Uiteindelijk waren we rond een uurtje of zes weer in Biratnagar, waar we even heerlijk gedouched hebben en gegeten en toen heel vroeg zijn gaan slapen in ons bed MET matras! Het grote voordeel van Kerabari viel me echter wel meteen op... want wat is het toch heet in Biratnagar!

Vrijdag heb ik op kantoor gewerkt, terwijl Lotte in de kliniek nog wat meer leprapatiënten zocht. De stroom en het internet werkte alleen niet echt mee, waardoor ik niet heel veel kon doen. Uiteindelijk zijn we vroeg naar huis gegaan en hebben Lotte en ik lekker gelunched met pizza! Vandaag ben ik lekker vrij en morgen is ondanks de feestdag het kantoor als het goed is open, dus met een beetje geluk kan ik dan nog een hoop doen. Maandag gaan we waarschijnlijk naar Bayaran, de laatste VDC voor ons veldwerk! Als ik dan vrijdag of zaterdag terug kom, ben ik helemaal klaar met het veldwerk!!! Dan nog 2 weken data invoeren en hopelijk kunnen we dan nog 2,5 week rondreizen voordat ik weer naar Nederland ga!

Kortom de tijd gaat hier ineens heel snel, voor jullie het weten ben ik alweer terug!
X Ianthe

Vrolijk Pasen!

Hoi allemaal,

Even een kort verhaaltje van mij. Allereerst natuurlijk vrolijk pasen! Ik heb onverwacht weer een vrije dag. Prava smste me gisteravond ineens dat het weer een government holiday was, iets wat ze vrijdag natuurlijk nog niet wisten! Nu zit ik dus in een internetcafetje even dit verslagje te typen want anders weet ik dat niet meer als ik over een week terug ben uit Kerabari. Morgenochtend gaan we namelijk voor 4 of 5 dagen naar Kerabari om daar weer ong. 30 interviews te doen en we zijn dan vrijdag of zaterdag weer terug. Gister hadden we ook al een vrije dag en hebben we niet veel gedaan behalve een beetje luieren en in de zon zitten, waardoor Lotte volledig verbrand was en ik zowaar niet! Vrijdag hadden we de ochtend vrijgenomen om te shoppen voor een aantal dingen die we nodig hadden voor ons onderzoek en gewoon voor onszelf... shampoo, douchegel, wcpapier (want buiten ons hotel hebben ze dat nergens omdat ze hier zo'n mooi bekertje water gebruiken!) een map en een schrift voor Prava om haar interviews in uit te schrijven. We waren ook nog even naar het postkantoor geweest om onze ontzettend mooie nieuwjaarskaarten te versturen. Dat was weer een hele beleving... ten eerste stond er alleen in het Nepalees boven de 'garagebox' dat het een postkantoor was en zaten er 2 vrouwen gezellig te kletsen achter een tafeltje. Toen moesten 2 van mijn kaarten gewogen omdat ze vonden dat die toch wel erg zwaar waren, maar natuurlijk was er geen stroom dus moest het op de ouderwetse manier met gewichtjes... toen ze er eindelijk achter waren dat de ene 35 cent en de ander 78 cent moest gaan kosten (dat soort tarieven zouden ze in Nederland eens moeten invoeren!) kwam er een enorme hoeveelheid postzegels tevoorschijn die op de enveloppe moesten. De eerste op Lottes kaart had ze zo nat gemaakt dat toen er de stempel overheen moest die volledig uitliep en bij mijn kaart plakte ze ze vrolijk op de achterkant. De laatste 2 heb ik toen maar zelf gedaan, maar toen ik aan de achterkant van de postzegel likte was dat weer hilarisch en barstte iedereen in lachen uit, want hier doen ze dat met hun vingen in een bakje water! Maargoed ze zijn verstuurd.. hopelijk komen ze ook nog aan!

Verder was ik nog iets erg grappigs en typisch Nepalees (al had het in Gambia ook kunnen gebeuren) vergeten te vertellen vorige keer. Toen we maandag terugkwamen van Hatimoulai, ons vorige dorpje mochten we met de nachtbus (het was 2 uur overdag!) mee van Kathmandu naar Biratnagar, dan hoefde we niets te betalen. Toen ik dacht, he dat boordje Biratnagar heb ik eigenlijk nog nooit gezien, toen we de stad in reden, stond de bus ineens stil! De benzine was op! Prava ging vervolgens met de lokale bus onderhandelen want ze wilde geen 10 cent betalen maar 5 en anders zouden we niet mee gaan. Ik dacht: moet jij eens even opletten wie er niet mee gaat! Ik ga niet vrijwillig driekwartier lopen met 43 graden en die 5 cent kunnen me gestolen worden! Uiteindelijk 5 cent betaald, want afdingen kunnen ze hier als de beste.. en met de bus mee!

Ow en Nepal mag wel een ontwikkelingsland zijn, maar vanaf 11 april mogen er geen sigaretten meer verkocht worden aan zwangere vrouwen! That's the spirit!

Nou ik ga eens even mijn tas inpakken voor Keribari! Jullie horen snel weer van me!

Groetjes uit Biratnagar!

Op de helft van de interviews!

Hallo allemaal,

Inmiddels heb ik de helft van mijn interviews gedaan, of eigenlijk heeft Prava ze natuurlijk gedaan. Ik zit er alleen maar bij en lach af en toe aardig in de richting van degene die geïnterviewd wordt en ik zorg voor een komische noot als ik weer eens hard moet gillen om een of ander beest! Als ze tegen mij beginnen te praten in het Nepalees lach ik vriendelijk terug net zolang totdat ze door hebben dat ik werkelijk geeeeen idee heb waar ze het over hebben! Oja en ik zeg Danjebhaat aan het eind van het interview, dat is dankjewel! Maargoed we zijn op de helft en gaan maandag of dinsdag alweer naar het volgende dorpje. Als we daar klaar zijn, zijn we al op driekwart! Maandag of dinsdag gaan we naar een dorpje in de heuvels, wat erg ver was geweest met de bus... maar er gaat iemand van de NLR om training te geven dus we kunnen lekker met de jeep mee! Er is daar alleen geen guest house of iets dergelijks, dus we mogen waarschijnlijk in de lokale kliniek slapen. Beetje jammer dat daar waarschijnlijk maar 2 bedden zijn en dat we daar met z'n 4-en in moeten slapen, maar dat zien we daar dan wel weer! Het wordt hier steeds primitiever! Ik ben inmiddels blij met mijn koude douche en tuinstoelkussen als matras en helemaal in de gloria als er stroom EN water is in ons guest house!

Afgelopen donderdag hebben we lekker gelunched bij de Valentine's cafe en toen we terug waren in het guest house werden we na een uurtje gebeld of we met de familie momo's kwamen eten om het nieuwe jaar te vieren. Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen, al zaten we nog volledig vol! De moeder van die familie probeert ons dik te krijgen en bleef maar eten aanvoeren (doet ze 's avonds ook altijd, totdat je heeeeeel moeilijk gaat kijken omdat je bijna explodeert!) en toen ik zei dat ik niet meer hoefde, haalde ze mijn grote bord weg en kwam met een schoteltje vol met momo's terug. Blijkbaar leek het op een klein bordje minder! Vrijdag waren we al vroeg op omdat we naar het veld zouden gaan, maar Bina belde ons dat dit weer een holiday was (ja daar komen ze hier 's ochtends pas achter, want vooruit denken is iets onmogelijks!). Wij dus maar richting Valentine's cafe om lekker in het zonnetje een boekje te lezen, want om 10 uur is het nog niet zo heel heet! Uiteindelijk belde Prava mij of ze op mijn guest house kamer mocht werken aan het uitschrijven van de interviews, omdat haar hele huis vol zat en ze daar niet kon werken. Dat was natuurlijk prima dus hebben we lekker binnen onder de ventilator een boekje gelezen 's middags en toen het om een uurtje of 4 weer aangenaam werd buiten hebben we met zn 3-en even gelunched. Zaterdag, zondag en maandag zijn we weer het veld in geweest. Zondag was een ‘sister' van Prava mee (een nichtje geloof ik) die nu 3 maanden schoolvakantie heeft (als je hier van klas 10 naar klas 11 gaat moet je examen doen om te kijken of je nog verder mag naar het vijfde en zesde jaar van de middelbare school en die examens gaan ze dan nu nakijken) en na een week wist ze al niet meer wat ze moest doen! Het lopen viel haar alleen wel erg tegen, dus daarna is ze niet meer mee geweest! Die dag viel het lopen trouwens erg mee... de eerste 2 dagen hebben we echt ruim een uur moeten lopen om bij het goede deel van de VDC te komen en dat is best zwaar met een temperatuur van over de 40 graden! Maandag was ik het dan ook helemaal zat en hebben we in noodtrein vaart nog 6 interviews gedaan en toen zijn we om 2 uur lekker naar huis gegaan! Hebben weer heel wat zielige dingen meegemaakt, maar 1 sprong er voor mij toch wel uit. We hebben het zusje en de opa geïnterviewd van een meisje van 16 dat een aangeboren afwijking had, waardoor ze o.a. spastische was. Ze lag met haar benen vastgebonden en haar handen in doeken gewikkeld buiten op een matje in de schaduw... en waarschijnlijk lag ze daar al even zo. Haar ouders waren gewoon aan het werk en opa moest maar voor haar zorgen! Verder is het soms grappig om te zien, dat ouders een remmend effect kunnen hebben op wat hun kinderen zeggen. Een van de laatste interviews was met een meisje van 13, maar omdat ze niet zoveel zei hadden we haar broer van 19 gevraagd om erbij te komen zitten om ook wat te vertellen. Hun moeder was er ook bij komen zitten, maar toen de broer ineens richting zijn werk moest halverwege het interview verliet de moeder de kamer om hem te helpen zijn spullen bij elkaar te zoeken. Het meisje praatte ineens volop totdat bij de laatste vraag haar moeder weer binnen kwam lopen. Het viel echt ineens stil! We hebben alleen wel gemerkt dat het zeker bij de jongere kinderen heel moeilijk is om ouders weg te sturen tijdens het interview. Het zijn natuurlijk toch hun kinderen en ze willen graag weten wat er gevraagd wordt. We hadden ook nog een vrouw, die totaal niet zat met de handicap van een van haar 4 dochter. Wat zij wilde in de toekomst? Een zoon! Dus toen we daarna in een moslim familie kwamen waarbij ze er 10 min over deden om te bedenken hoeveel kinderen ze hadden (gehandicapte zoon was 31 en jongste was 7 en daar zat er ong. elk jaar 1 tussen!) hadden we bedacht dat we in zo'n familie wel een zoon voor haar konden zoeken ;)! Je moet natuurlijk wel wat doen met de wensen van de mensen! De moeilijkste vraag van het hele interview is trouwens: Hoe oud ben je? Meeste mensen hebben werkelijk geen idee hoe oud ze zijn! Zelfs kinderen van een jaar of 16 weten dit niet! Bij ons laatste interview werd eerst gezegd dat het meisje wat we wilde interviewen 10 was, maar toen ze naast haar buurmeisje van 10 ging staan kwam ze er ruim een kop bovenuit! Volgens haar broer was ze 12/13... dus toen hebben we haar toch maar geïnterviewd (grens ligt bij 12!). Vaak maakt Prava er een hele rekensom van door te vragen hoe oud ze ongeveer waren wanneer ze trouwde en dan de leeftijd van het oudste kind (als die weet wel hoe oud ie is tenminste!) + 1 of 2 jaar op te tellen bij die leeftijd... en zo heb je dan een mooie schatting ;)! We maken regelmatig mee dat vooral vrouwen maar gewoon wat roepen. Vrouwen die eruit zien als 60 die zeggen dat ze 30 zijn en vrouwen van 30 die zeggen dat ze 50 zijn! Het oudste dat ik tot nu toe gehoord heb is 76, maar dit was ook echt een oude man. Het antwoord op bijna elke vraag van de participatie schaal (meet of je volledig mee kan doen in de maatschappij/community) was ja ik doe het nu nog wel, maar binnenkort ga ik dood hoor! En toch zag hij er nog goed uit, behalve dat hij een jaren 70 brilletje op zn hoofd had om te kunnen zien!

Vanaf dinsdag, gister dus, zijn we nu weer aan het werk in het kantoor. Prava is de interviews aan het uitschrijven (al zie ik in mijn ooghoek nu Facebook open staan!) en ik heb vandaag alle data van de vragenlijsten ingevoerd in Excel. De komende dagen moet ik het nog even in Epi-Info invoeren, een ander programma (ben er namelijk nog niet uit wat ik uiteindelijk ga gebruiken en dubbel invoeren kan nooit kwaad als je nog eens iets kwijt raakt). Gister heb ik een dagje bijgekletst op MSN met mams en Gambia foto's gekeken, dus dat was wat betreft mijn onderzoek niet zo'n productieve dag, maar wel gezellig! Ondertussen heb ik al de hele dag Q-music aanstaan en klinkt het alsof de zomer bij jullie ook begonnen is.. hopelijk blijft het nog even zo! Hier is het inmiddels zo heet, dat ik niet kan wachten tot we uit Biratnagar weg kunnen richting de bergen! Overdag is het rond de 44 graden en 's avonds is het nog minstens 30! Als de stroom het dan niet doet en dus mijn ventilator niet is het echtttt moelijk in slaap komen, maar uiteindelijk lukt het altijd wel! Oja en er is een House-kijk boycot hier. Elke dag om 5 voor 9 valt de stroom weg en om 9 uur begint mijn favo programma hier!!! Het is niet eerlijk!

Nou dat was het wel weer,
Groetjes uit Biratnagar!

Happy new year!!!!

Hallo allemaal,
Om te beginnen happy new year! Het is vandaag de eerste dag van 2068 volgens de Nepalese jaartelling! We zijn dan voor de verandering ook weer eens een dag vrij! Je gaat je afvragen hoeveel werkdagen er in zo'n Nepalees jaar zitten met alle festivals en feestdagen. Logisch dat ze maar 1 dag weekend hebben anders zou er denk ik helemaal niet meer gewerkt worden! Verder heb ik vanochtend een vreugdedansje gedaan omdat we na 48 uur geen stroom eindelijk weer stroom hadden! De stroomuitval is nog niet het ergste, want ik vermaak me best met het lezen van een boek bij mijn kaarsje, voel me net zo'n non in het klooster! Het ergste is dat dat betekent dat er ook geen water is! We kwamen dus gister terug van een kleverige dag in de hitte in het veld en dan kan je niet douchen! Ik plakte van boven tot onder en voelde me zo vies dat ik maar om een emmertje water ben gaan vragen. Een van de jongens die in het guest house werkt ging namelijk steeds naar de pomp om water te halen om te koken en af te wassen dus ik dacht dan kan hij ook mooi een emmertje voor mij halen! Mijn emmertje water werd keurig naar mijn kamer gebracht (wordt zo lui van dit land, alles wordt voor je gedaan als je eenmaal duidelijk hebt gekregen wat je wilt... maar het woord voor water weet ik in het Nepalees dus dat scheelde!) en ik heb met een lege fles die ik nog had mezelf heerlijk gedoucht! Net toen ik klaar was kwam er weer een heel klein straaltje water uit de kraan, dus mijn emmertje even opnieuw gevuld zodat ik ook nog de wc kan doortrekken! Het is niet primitief hoor, het lijkt maar zo ;)! Vannacht werd ik 2 keer wakker met een draaiende ventilator, maar zodra ik door had dat ie draaide was het alweer over, maar vanochtend heeft de stroom het wel 2 uur gedaan waardoor nu mijn telefoon en mijn laptop weer opgeladen zijn! Helaas is de pret alweer over en ben ik terug bij af, met een werkende laptop bij mijn kaarsje, terwijl het buiten weer onweert, dus voorlopig zal de stroom ook wel niet terugkomen!

Dan nog even over mijn belevenissen sinds dinsdag. Dinsdag hadden we een dag vrij vanwege het festival van Rham (weet niet of je het zo schrijft), een van de goden. Volgens Prava was het net zoiets als queensday maar dan godday, ach ja je moet wat verzinnen bij gebrek aan een queen! Lotte en ik zijn eerst eens goed gaan shoppen, wat inhoudt dat we alle winkels afgelopen zijn om iets te vinden wat het minst afschuwelijk was! Als je enorm van glitter, spiegeltjes op je kleding, zilver en goud houdt zit je hier helemaal goed.. zo niet dan heb je een probleem want iets anders is hier bijna niet te vinden. Toch hebben we het allebei voor elkaar gekregen om 3 t-shirtjes te kopen. Ik ben er namelijk achtergekomen dat ik in Nederland blijkbaar nooit t-shirts draag maar altijd hemdjes, want ik had maar 3 t-shirtjes bij me (en met mijn kledingkast vol, zijn dat op 1 na alle t-shirtjes die ik had!) en voor in het veld moet er iets over je schouders heen zitten dus een hemdje kan niet. Voor 7,50 had ik er 3 dus nu kan ik weer even vooruit! Na het shoppen zijn we even wat gaan eten bij de Valentine's cafe, ons vaste cafetje MET terras, al was het te warm om buiten in het zonnetje te zitten dus we hebben heerlijk onder de airco gezeten. Daarna gingen we richting Prava's huis om pakauda's te bakken. Dit is krokant deeg met daarin groente, vlees of aardappel. Toen we daar aankwamen was de oma van Prava echter al druk bezig met bakken en we mochten haar niet helpen... ze zou het recept wel voor ons opschrijven (nouja Prava want zelf kon ze niet schrijven!) en dan konden we ze thuis ook maken. Uiteindelijk ons bijna dood gegeten aan pakauda's, want ze waren heel lekker en Prava's oma bleef ons maar meer geven! Toen het buiten ineens enorm ging waaien en kouder werd, besloten we maar gauw naar huis te gaan voordat het zou gaan regenen. We waren nog geen 3 sec binnen in het guest house of het begon te hagelen, ja te hagelen! Van 42 graden naar enorm grote hagelstenen in een half uur, dat was toch wel erg apart! De rest van de avond dus maar binnen doorgebracht en vroeg gaan slapen, zodat ik fit zou zijn voor het veldwerk.

Zoals tot nu toe altijd, heb ik slecht geslapen voordat ik het veld in ging. Ik weet niet waarom maar ik kan dan om de een of andere manier niet slapen. Ik had er eerlijk gezegd ook weinig zin in, dus misschien speelde dat dit keer ook mee. Woensdagochtend werden we gebeld door Bina die een vragenlijst op het kantoor had laten liggen en omdat Nandlal, onze begeleider die er normaal om 8 uur al is, deze week in India is, was er nog niemand op kantoor. We moesten dus even wachten totdat zij erin kon en dan konden we richting Hatimoulai (denk dat je het zo schrijft, maar zou ook heel anders kunnen zijn!). De bus naar Dharan, de enige grotere stad hier in de buurt komt hier langs en daarom gaat deze bus in tegenstelling tot die naar Jhoraat, het vorige dorpje, bijna elke 5 min. De bus was niet heel vol en we konden zelfs onze benen kwijt op de plek waar die hoorde en niet in het gangpad! We waren al vrij snel bij de plek waar we eruit moesten, maar vanaf daar moesten we nog een uur lopen. Het begon een beetje te miezeren en het waaide heel hard, maar eigenlijk was dat wel fijn als afwisseling op de 42 graden van de afgelopen dagen! Alleen Bina raakte een beetje in de paniek, want die had haar haar de vorige dag laten ontkrullen en dat mocht niet nat worden, dus die liep met een sjaal om haar hoofd rond. Uiteindelijk kwamen we in het dorpje aan en hebben 6 interviews kunnen doen die dag. De mensen waar we gister geweest zijn waren of leken iig over het algemeen armer dan in Jhoraat. Het was wel even moeilijk om daar rond te lopen. Zelfs ik vond de kinderen niet echt schattig meer zo ontzettend vies waren ze en zoals jullie weten moet daar echt een hoop voor gebeuren! Kinderen die nog niet zindelijk zijn lopen zonder broek rond en plassen en poepen overal waar het hun uitkomt en zitten de rest van de tijd lekker met een blote billen in de aarde waar ook de geiten, varkens en koeien overheen lopen, poepen en plassen. Kinderen die eigenlijk al wel zindelijk zijn of dat zouden moeten zijn, maar waarbij het nog wel eens fout gaat, lopen met een broek met van die vochtige plekken op allebei hun benen. Verder zien de meeste haren en kleertjes eruit alsof ze iig een week maar ik denk wel langer geen water hebben gezien. En het ergste... zodra een kind stil zit in de buurt van een volwassenen begint die onmiddellijk de luizen uit het haar van het kind te halen. En met een gigantische luizenfobie als die van mij, krijg ik dan ernstig de neiging om heeeeeel hard weg te rennen! Verder wordt voor het interview over het algemeen de enige rieten mat die ze in hun bezit hebben tevoorschijn getoverd. Hier wordt normaal gesproken met de hele familie op gegeten en dus ligt er nog rijst op, waar vliegen vrolijk massaal op af komen vliegen en andere beestjes ook gezellig op rond lopen. Ik moet af en toe echt de neiging om te gaan gillen voor een of ander eng beest dat mijn kant op komt, onderdrukken. Als dat niet lukt, omdat er een gigantische kruising tussen een libelle en een wesp op mij zit, zoals gister, lacht de hele familie me de rest van het interview uit en elke keer als ik iemand aan kijk beginnen ze weer opnieuw te lachen! Maar het is niet alleen maar slecht, als is het wel een harde confrontatie met de werkelijkheid soms. Gister zijn we bij 1 familie geweest waarvan het kindje in eerste instantie niet op onze lijst van mensen met een handicap stond. Het bleek dat tijdens de survey 2 jaar geleden het meisje in een ander dorp in het ziekenhuis lag voor een operatie. Toen ik haar zag lopen en Prava voor mij vertaalde dat zij klompvoetjes had, dacht ik dat het eigenlijk erg mee viel. Ze had wel speciale schoenen aan, maar ze liep daar redelijk goed op eigenlijk. Halverwege het interview, kwam een familielid aan met de foto die vlak voor de eerste operatie (van de inmiddels 2 operaties) was gemaakt. Haar voetjes hadden echt helemaal haaks gestaan en ze liep ook nog eens op de zijkant ipv op de onderkant van haar voetjes. De moeder en oma waren dan ook erg blij dat ze geopereerd had kunnen worden dankzij een CBR programma van o.a. NLR (Netherlands Leprosy Relief). Het was wel heel leuk om het resultaat op deze manier te zien en vooral hun dankbaarheid. De oma trok onmiddellijk het meisje haar schoenen uit om te laten zien dat het nog niet 100% goed was en draaide het arme kind haar voetjes hardhandig in de richting waarin ze zouden moeten komen bij de vraag wat er nog zou moeten veranderen in de toekomst, maar al met al waren het meisje en de familie al heel blij met hoe het nu was volgens mij! Verder hebben we nog de oma van een dove jongen geïnterviewd. Dit was ook een erg leuk interview om te doen. De oma zorgde voor de jongen als hij niet op school zat in Biratnagar, een speciale school voor dove kinderen. Zijn moeder was inmiddels ergens anders gaan wonen (ik weet niet waarom, want dat is dan weer het jammere dat je geen Nepalees kan!). De vrouw sprak een dialect en daarom kwam een man, die zowel Nepalees als het dialect sprak, voor ons vertalen, zodat we het interview konden doen. Ondanks dat ik er natuurlijk helemaal niets van begreep zag je echt dat de oma heel veel van haar kleinzoon hield en dat ze ook echt blij was dat we haar kwamen interviewen. Toen we weg wilde gaan, werd Prava snel teruggeduwd op de rieten mat, want ze ging nog thee voor ons maken voordat we weg mochten. Onder dat ze thee maakte, liet de jongen ons zijn schoolboeken zien en heeft hij Prava en mij geleerd hoe we onze naam in gebarentaal konden spellen. Echt heel erg leuk was dat! Ondanks dat ik in eerste instantie geen zin had, was het een hele leuke dag geworden en we gaan morgen dan ook terug naar dit deel van het dorp (of eigenlijk heet het VDC, dat dan weer is opgedeeld in verschillende dorpjes) om nog wat meer mensen te interviewen. Er waren namelijk 2 mensen niet thuis, of althans de familie was niet thuis en die willen wij graag interviewen. Van een van de uncles (nou is het hier de vraag of dat ook daadwerkelijk een oom is of gewoon een willekeurige mannelijke vriend/familielid) van de mensen die niet thuis waren kregen we nog 6 vruchten mee naar huis als kado omdat ze zo blij waren dat we naar hun dorp waren gekomen. Het enige probleem wat we tijdens de interviews op dit moment nog hebben is dat de hele familie, zeker in de armere gezinnen waar iemand niet zijn eigen slaapkamer heeft, komt luisteren naar wat je vraagt en wat er geantwoord wordt. Als het enigszins mogelijk is proberen we ons dus af te zonderen ofwel op het dakterras van het huis ofwel in de slaapkamer binnen, maar bij de arme gezinnen blijft het vaak bij de hooiberg of een leeg plekje zonder geiten en varkens in de tuin. Prava is nu wel zover dat ze iedereen iig tot stilte maant en boos wordt als iemand anders constant antwoord gaat geven ipv degene die geïnterviewd wordt, maar een echt persoonlijk interview is soms echt heel moeilijk als er zoveel familie omheen zit. Stilte tijdens het interview betekent over het algemeen dat alle kinderen aan de borst gehangen worden of ze nu baby zijn of een kleuter die eigenlijk al niet meer op schoot past, dus foto's maken tijdens het interview heb ik nog maar niet gedaan. Ik besef me steeds meer dat dit, ondanks de enorme beestjesfobie en mindere momenten zo zonder William, toch wel echt een hele leuke en unieke ervaring is en ook weer heel anders als ik gewend was in Gambia al zijn er zeker wel overeenkomsten. Ik heb namelijk gisteren op Bina's IQ test 100 punten van de 100 gescoord toen ze me vroeg of ik wist wat de gele jerrycan boven aan de palmboom deed! Palmwine! Ze denkt nu dus dat ik heeeeeel slim ben, helemaal toen ik zei dat het lekker was, maar wel alleen de verse want anders zat er alcohol in. Ze had het namelijk zelf nog nooit gedronken!

Nou een lang verhaal weer, maar ik geloof dat ik alles verteld heb nu. Het is inmiddels droog buiten dus tijd om een nieuwe doos Milo te kopen voor de broodnodige vezels bij het ontbijt. De stroom komt en gaat op het moment, maar het water is nog altijd weg. Morgen weer het veld in tot en met zondag of maandag waarschijnlijk en dan zit ik op de helft van de mensen, die ik ga interviewen. Het gaat echt heel snel.

Groetjes uit Biratnagar met Nederlandse grauwe lucht,
Ianthe

Al een kwart gedaan....!

Hallo allemaal,
Hier alles nog steeds goed. Het is hier inmiddels ontzettend heet geworden. Ik denk wel tegen de 40 graden en dat betekent dat als je iets wilt gaan doen of er alleen maar aan denkt, je het al warm krijgt! Ik heb inmiddels een kwart van de mensen geïnterviewd in 4 dagen. Onze assistenten zijn nu al 3 dagen bezig met het uitschrijven van deze interviews. Hopelijk zijn ze vandaag klaar en dan kunnen we morgen weer naar een volgend dorpje, waar we weer 30 mensen gaan interviewen. Als dat gedaan is ben ik al op de helft! Morgen is er een festival hier, maar dat schijnt niet gevierd te worden in het dorpje waar we naar toe gaan. Donderdag is het de eerste dag van het nieuwe jaar hier, 2068! Dan kunnen we niet naar het veld omdat veel mensen naar hun familie gaan om hun een goed nieuw jaar te wensen. Hopelijk zijn we zondag dan klaar in het veld en kunnen we weer gaan uitwerken. Verder heb ik niet veel beleefd. Er is niet heel veel te doen in Biratnagar zelf dus heb ik mijn tweede boek inmiddels uit en zitten we veel op het enige terrasje wat we tot nu toe hebben kunnen vinden. Vrijdag zijn we nog even gaan shoppen. Behalve hele winkels vol met dingen waarmee ik op zeker de lelijkheidsprijs zou winnen heb ik nog niet echt iets gevonden wat ik daadwerkelijk zou willen hebben. Wel nagelak gekocht voor maar liefst 25 cent en daar helemaal zelf mijn nagels mee gelakt zaterdag. Na 3 pogingen zat het er zowaar goed op, hopelijk blijft het weer even zitten nu! Ze zijn hier nu druk bezig met het ophangen van de nieuwe kalenders (gelukkig gesponsord door de Leprastichting dus er staat behalve de Nepalese datum ook onze datum op!) en ik ga Prava maar eens aansporen om hard door te werken vandaag.
Groetjes,
Ianthe