Hallo allemaal,
Hier weer een verhaaltje van mij vanuit Biratnagar. Er is alweer een hoop gebeurd hier! Afgelopen vrijdag waren we net terug uit Therathum en hebben we ons op het kantoor van NLR klaar gemaakt voor het veldwerk, wat zondag zou beginnen. Verder hebben we natuurlijk even elkaars fotos bekeken en uitgewisseld en heb ik geprobeerd fotos op de site te zetten, maar het internet werkte niet echt mee! Prava heeft elke 10 min aan mn hoofd gevoeld om te voelen of ik koorts had, want die maakte ze zich zorgen omdat ik nog steeds niet helemaal lekker was, echt lief! Zaterdag heb ik uiteindelijk al mijn fotos naar Dion gestuurd en die heeft ze voor me op de site gezet. Ik heb gister bijna overall nog een tekstje bij geschreven, voor degene die ze eerder hebben gekeken! Verder hebben we zaterdag lekker in het zonnetje doorgebracht, want zaterdag is onze enige vrije dag in de week en omdat het grootste deel van de winkels dan ook dicht is, kun je niet heel veel anders doen... vinden wij helemaal niet erg hoor! Ik denk dat de mensen het hier alleen heeeeeel raar vinden dat wij in de zon gingen zitten. Zeker 10 mensen hebben aan ons gevraagd waarom we in de zon zaten en of we het niet warm hadden..... de eigenaar van het cafetje kwam ons zelfs zeggen dat hij binnen de airco had aangezet, dus dat we ook binnen konden komen zitten. Ze kunnen niet begrijpen dat het lekker is om in het zonnetje te zitten en met ons witte huidje zullen we wel moeten willen we met iets van kleur terug komen! Uiteindelijk zijn we nog even een nieuwe zonnebril gaan kopen, want mijn pootje was ineens afgebroken. Ik heb nu een hele mooie 'echte' Gucci zonnebril voor 7,50 euro. Volgens Bina en Prava waren we afgezet, maar ach we gunnen die man ook wat! Verder zijn we erachter gekomen dat onze t-shirts hier langer uit de was komen dan ze erin gaan... dus mam je kan hier in de leer! Mijn pyjama maat 176 (die ik allang weg had moeten gooien, maar hij zit zo lekker!) is ineens tot over mijn knieeen! Zondag was het dan eindelijk tijd voor onze eerste dag in het veld! We zouden de bus pakken, maar het bleek dat Bina en Prava niet zo goed wisten waar die zou vertrekken. Uiteindelijk kwam de bus dat uur helemaal niet en hadden we ruim een uur later de volgende bus, die vervolgens 40 min bleef staan bij het busstation omdat de buschauffeur moest eten. Toen we uiteindelijk in het eerste dorpje aankwamen hadden we al vrij snel iemand gevonden om te interviewen. De eerste paar vragen gingen goed, totdat ze haar familie moest tekenen. Met een zeer geconcentreerd gezicht tekende ze iets wat leek op een geit met 3 aan elkaar gegroeide poten. Toen Prava vroeg wat dit was, zei ze dat ze dat ook niet wist! Schoot lekker op dus! Vervolgens kwamen we bij een gezin waar het kleinkind zijn eigen rammelaar had gemaakt. De kip zat met een touwtje aan een paal gebonden en elke keer als hij het beest op zijn rug sloeg ging het tokkelen... het jongetje van een jaar of 2 vond het prachtig! Na 6 interviews, best een goeie score voor de eerste dag, gingen we met de bus terug naar Biratnagar. Deze bus was gevuld met mensen, rijstzakken en 3 geiten die lekker op de grond stonden te plassen en poepen bijna over Lotte haar voet. Uiteindelijk kwamen we helemaal gesloopt terug in het guest house en zijn we na het eten van onze heerlijke rijst met linzen maaltijd vroeg naar bed gegaan.
Maandag gingen we ook weer op weg naar het dorpje, waar we de vorige dag ook waren geweest. Nadat de bus van 9 uur weer niet gekomen was, hadden we om half 11 wel de bus! Uiteindelijk stapten we 1 halte eerder uit, omdat we nu naar een ander deel van het dorp zouden gaan. Hier bleek een enorm festival aan de gang. Een hele menigte vrouwen dansten met een soort vaas met bloemen op hun hoofd. We werden onmiddellijk mee genomen naar de grote tent, waar de radio omroeper bleek te zijn. We kregen een tikka op ons hoofd (een rode stip) en een bloemenkrans en warden als eregast verklaard van het festival. Vervolgens bleek dat dit festival zo groot was dat iedereen was uitgelopen naar deze plek en we dus in het dorp zelf niemand zouden vinden. Al wachtend op de bus terug hebben we nog even gedanst in de modder, tussen alle vrouwen die dit echt helemaal geweldig vonden! Het regende al de hele ochtend dus je wilt niet weten hoe ik er daarna uitzag.....! Uiteindelijk kwam de bus en die bleek vol te zitten met een heel voetbalteam aan jongens tussen de 12 en 18. Die waren natuurlijk op slag verliefd op 2 van die blanken mensen en oefenden al hun Engelse zinnetjes op ons. Nog even besproken hoe goed het Nederlandse voetbalteam is en wie de goede Nederlandse spelers waren, want ze hadden ons gesteund tijdens de World Cup, nou dat is toch aardig van ze! Toen we terug waren in Biratnagar hebben we op het kantoor nog even aan het uitwerken van de interviews gewerkt en daarna zijn we lekker wat gaan eten.
Vandaag kwam de bus van 9 uur zowaar wel opdagen! We waren dus al vroeg in het dorp en hebben ook weer een aantal interviews kunnen doen vandaag! We hadden onze eigen personal assistent, een jongetje van een jaar of 12 die bij zijn opa op bezoek was in het dorp en voor ons het hele dorp af fietste om mensen te zoeken die we konden interviewen, echt heel lief! 's Middags hebben we thee gedronken bij de tante van Bina die ook in dit dorp woont. Het grote verschil in kaste werd ons toen echt duidelijk. De tante van Bina woonde in een mooi stenen huis met zelfs een aangelegde bloementuin, terwijl de rest van de huizen in het dorp van stro zijn en half uit elkaar vallen! Met deze tante hadden we de dag ervoor ook gedanst op het festival en ze was erg blij dat we er waren. Al haar vriendinnen waar we mee gedanst hadden, kwamen natuurlijk ook nog even langs en na een glaasje hele zoete Fanta gingen we weer richting de bus. Onze personal assistent ging met ons mee terug naar Biratnagar, maar beloofde morgen ook weer richting het dorpje te gaan om ons te helpen, echt lief! Hij had ook nog een soort popcorn mais voor ons gescoord. Het zag er nog uit als mais, maar het smaakte naar popcorn, echt heel lekker! Wat me wel opvalt, is dat er zo ontzettend veel gehandicapte mensen zijn. Als je langs de huizen gaat, is er bijna in elk huis wel iemand. Positief voor mijn onderzoek, maar eigenlijk best erg natuurlijk!
Nou dat was het wel weer,

Tot snel,
X Ianthe