Hallo allemaal,
Om te beginnen happy new year! Het is vandaag de eerste dag van 2068 volgens de Nepalese jaartelling! We zijn dan voor de verandering ook weer eens een dag vrij! Je gaat je afvragen hoeveel werkdagen er in zo'n Nepalees jaar zitten met alle festivals en feestdagen. Logisch dat ze maar 1 dag weekend hebben anders zou er denk ik helemaal niet meer gewerkt worden! Verder heb ik vanochtend een vreugdedansje gedaan omdat we na 48 uur geen stroom eindelijk weer stroom hadden! De stroomuitval is nog niet het ergste, want ik vermaak me best met het lezen van een boek bij mijn kaarsje, voel me net zo'n non in het klooster! Het ergste is dat dat betekent dat er ook geen water is! We kwamen dus gister terug van een kleverige dag in de hitte in het veld en dan kan je niet douchen! Ik plakte van boven tot onder en voelde me zo vies dat ik maar om een emmertje water ben gaan vragen. Een van de jongens die in het guest house werkt ging namelijk steeds naar de pomp om water te halen om te koken en af te wassen dus ik dacht dan kan hij ook mooi een emmertje voor mij halen! Mijn emmertje water werd keurig naar mijn kamer gebracht (wordt zo lui van dit land, alles wordt voor je gedaan als je eenmaal duidelijk hebt gekregen wat je wilt... maar het woord voor water weet ik in het Nepalees dus dat scheelde!) en ik heb met een lege fles die ik nog had mezelf heerlijk gedoucht! Net toen ik klaar was kwam er weer een heel klein straaltje water uit de kraan, dus mijn emmertje even opnieuw gevuld zodat ik ook nog de wc kan doortrekken! Het is niet primitief hoor, het lijkt maar zo ;)! Vannacht werd ik 2 keer wakker met een draaiende ventilator, maar zodra ik door had dat ie draaide was het alweer over, maar vanochtend heeft de stroom het wel 2 uur gedaan waardoor nu mijn telefoon en mijn laptop weer opgeladen zijn! Helaas is de pret alweer over en ben ik terug bij af, met een werkende laptop bij mijn kaarsje, terwijl het buiten weer onweert, dus voorlopig zal de stroom ook wel niet terugkomen!

Dan nog even over mijn belevenissen sinds dinsdag. Dinsdag hadden we een dag vrij vanwege het festival van Rham (weet niet of je het zo schrijft), een van de goden. Volgens Prava was het net zoiets als queensday maar dan godday, ach ja je moet wat verzinnen bij gebrek aan een queen! Lotte en ik zijn eerst eens goed gaan shoppen, wat inhoudt dat we alle winkels afgelopen zijn om iets te vinden wat het minst afschuwelijk was! Als je enorm van glitter, spiegeltjes op je kleding, zilver en goud houdt zit je hier helemaal goed.. zo niet dan heb je een probleem want iets anders is hier bijna niet te vinden. Toch hebben we het allebei voor elkaar gekregen om 3 t-shirtjes te kopen. Ik ben er namelijk achtergekomen dat ik in Nederland blijkbaar nooit t-shirts draag maar altijd hemdjes, want ik had maar 3 t-shirtjes bij me (en met mijn kledingkast vol, zijn dat op 1 na alle t-shirtjes die ik had!) en voor in het veld moet er iets over je schouders heen zitten dus een hemdje kan niet. Voor 7,50 had ik er 3 dus nu kan ik weer even vooruit! Na het shoppen zijn we even wat gaan eten bij de Valentine's cafe, ons vaste cafetje MET terras, al was het te warm om buiten in het zonnetje te zitten dus we hebben heerlijk onder de airco gezeten. Daarna gingen we richting Prava's huis om pakauda's te bakken. Dit is krokant deeg met daarin groente, vlees of aardappel. Toen we daar aankwamen was de oma van Prava echter al druk bezig met bakken en we mochten haar niet helpen... ze zou het recept wel voor ons opschrijven (nouja Prava want zelf kon ze niet schrijven!) en dan konden we ze thuis ook maken. Uiteindelijk ons bijna dood gegeten aan pakauda's, want ze waren heel lekker en Prava's oma bleef ons maar meer geven! Toen het buiten ineens enorm ging waaien en kouder werd, besloten we maar gauw naar huis te gaan voordat het zou gaan regenen. We waren nog geen 3 sec binnen in het guest house of het begon te hagelen, ja te hagelen! Van 42 graden naar enorm grote hagelstenen in een half uur, dat was toch wel erg apart! De rest van de avond dus maar binnen doorgebracht en vroeg gaan slapen, zodat ik fit zou zijn voor het veldwerk.

Zoals tot nu toe altijd, heb ik slecht geslapen voordat ik het veld in ging. Ik weet niet waarom maar ik kan dan om de een of andere manier niet slapen. Ik had er eerlijk gezegd ook weinig zin in, dus misschien speelde dat dit keer ook mee. Woensdagochtend werden we gebeld door Bina die een vragenlijst op het kantoor had laten liggen en omdat Nandlal, onze begeleider die er normaal om 8 uur al is, deze week in India is, was er nog niemand op kantoor. We moesten dus even wachten totdat zij erin kon en dan konden we richting Hatimoulai (denk dat je het zo schrijft, maar zou ook heel anders kunnen zijn!). De bus naar Dharan, de enige grotere stad hier in de buurt komt hier langs en daarom gaat deze bus in tegenstelling tot die naar Jhoraat, het vorige dorpje, bijna elke 5 min. De bus was niet heel vol en we konden zelfs onze benen kwijt op de plek waar die hoorde en niet in het gangpad! We waren al vrij snel bij de plek waar we eruit moesten, maar vanaf daar moesten we nog een uur lopen. Het begon een beetje te miezeren en het waaide heel hard, maar eigenlijk was dat wel fijn als afwisseling op de 42 graden van de afgelopen dagen! Alleen Bina raakte een beetje in de paniek, want die had haar haar de vorige dag laten ontkrullen en dat mocht niet nat worden, dus die liep met een sjaal om haar hoofd rond. Uiteindelijk kwamen we in het dorpje aan en hebben 6 interviews kunnen doen die dag. De mensen waar we gister geweest zijn waren of leken iig over het algemeen armer dan in Jhoraat. Het was wel even moeilijk om daar rond te lopen. Zelfs ik vond de kinderen niet echt schattig meer zo ontzettend vies waren ze en zoals jullie weten moet daar echt een hoop voor gebeuren! Kinderen die nog niet zindelijk zijn lopen zonder broek rond en plassen en poepen overal waar het hun uitkomt en zitten de rest van de tijd lekker met een blote billen in de aarde waar ook de geiten, varkens en koeien overheen lopen, poepen en plassen. Kinderen die eigenlijk al wel zindelijk zijn of dat zouden moeten zijn, maar waarbij het nog wel eens fout gaat, lopen met een broek met van die vochtige plekken op allebei hun benen. Verder zien de meeste haren en kleertjes eruit alsof ze iig een week maar ik denk wel langer geen water hebben gezien. En het ergste... zodra een kind stil zit in de buurt van een volwassenen begint die onmiddellijk de luizen uit het haar van het kind te halen. En met een gigantische luizenfobie als die van mij, krijg ik dan ernstig de neiging om heeeeeel hard weg te rennen! Verder wordt voor het interview over het algemeen de enige rieten mat die ze in hun bezit hebben tevoorschijn getoverd. Hier wordt normaal gesproken met de hele familie op gegeten en dus ligt er nog rijst op, waar vliegen vrolijk massaal op af komen vliegen en andere beestjes ook gezellig op rond lopen. Ik moet af en toe echt de neiging om te gaan gillen voor een of ander eng beest dat mijn kant op komt, onderdrukken. Als dat niet lukt, omdat er een gigantische kruising tussen een libelle en een wesp op mij zit, zoals gister, lacht de hele familie me de rest van het interview uit en elke keer als ik iemand aan kijk beginnen ze weer opnieuw te lachen! Maar het is niet alleen maar slecht, als is het wel een harde confrontatie met de werkelijkheid soms. Gister zijn we bij 1 familie geweest waarvan het kindje in eerste instantie niet op onze lijst van mensen met een handicap stond. Het bleek dat tijdens de survey 2 jaar geleden het meisje in een ander dorp in het ziekenhuis lag voor een operatie. Toen ik haar zag lopen en Prava voor mij vertaalde dat zij klompvoetjes had, dacht ik dat het eigenlijk erg mee viel. Ze had wel speciale schoenen aan, maar ze liep daar redelijk goed op eigenlijk. Halverwege het interview, kwam een familielid aan met de foto die vlak voor de eerste operatie (van de inmiddels 2 operaties) was gemaakt. Haar voetjes hadden echt helemaal haaks gestaan en ze liep ook nog eens op de zijkant ipv op de onderkant van haar voetjes. De moeder en oma waren dan ook erg blij dat ze geopereerd had kunnen worden dankzij een CBR programma van o.a. NLR (Netherlands Leprosy Relief). Het was wel heel leuk om het resultaat op deze manier te zien en vooral hun dankbaarheid. De oma trok onmiddellijk het meisje haar schoenen uit om te laten zien dat het nog niet 100% goed was en draaide het arme kind haar voetjes hardhandig in de richting waarin ze zouden moeten komen bij de vraag wat er nog zou moeten veranderen in de toekomst, maar al met al waren het meisje en de familie al heel blij met hoe het nu was volgens mij! Verder hebben we nog de oma van een dove jongen geïnterviewd. Dit was ook een erg leuk interview om te doen. De oma zorgde voor de jongen als hij niet op school zat in Biratnagar, een speciale school voor dove kinderen. Zijn moeder was inmiddels ergens anders gaan wonen (ik weet niet waarom, want dat is dan weer het jammere dat je geen Nepalees kan!). De vrouw sprak een dialect en daarom kwam een man, die zowel Nepalees als het dialect sprak, voor ons vertalen, zodat we het interview konden doen. Ondanks dat ik er natuurlijk helemaal niets van begreep zag je echt dat de oma heel veel van haar kleinzoon hield en dat ze ook echt blij was dat we haar kwamen interviewen. Toen we weg wilde gaan, werd Prava snel teruggeduwd op de rieten mat, want ze ging nog thee voor ons maken voordat we weg mochten. Onder dat ze thee maakte, liet de jongen ons zijn schoolboeken zien en heeft hij Prava en mij geleerd hoe we onze naam in gebarentaal konden spellen. Echt heel erg leuk was dat! Ondanks dat ik in eerste instantie geen zin had, was het een hele leuke dag geworden en we gaan morgen dan ook terug naar dit deel van het dorp (of eigenlijk heet het VDC, dat dan weer is opgedeeld in verschillende dorpjes) om nog wat meer mensen te interviewen. Er waren namelijk 2 mensen niet thuis, of althans de familie was niet thuis en die willen wij graag interviewen. Van een van de uncles (nou is het hier de vraag of dat ook daadwerkelijk een oom is of gewoon een willekeurige mannelijke vriend/familielid) van de mensen die niet thuis waren kregen we nog 6 vruchten mee naar huis als kado omdat ze zo blij waren dat we naar hun dorp waren gekomen. Het enige probleem wat we tijdens de interviews op dit moment nog hebben is dat de hele familie, zeker in de armere gezinnen waar iemand niet zijn eigen slaapkamer heeft, komt luisteren naar wat je vraagt en wat er geantwoord wordt. Als het enigszins mogelijk is proberen we ons dus af te zonderen ofwel op het dakterras van het huis ofwel in de slaapkamer binnen, maar bij de arme gezinnen blijft het vaak bij de hooiberg of een leeg plekje zonder geiten en varkens in de tuin. Prava is nu wel zover dat ze iedereen iig tot stilte maant en boos wordt als iemand anders constant antwoord gaat geven ipv degene die geïnterviewd wordt, maar een echt persoonlijk interview is soms echt heel moeilijk als er zoveel familie omheen zit. Stilte tijdens het interview betekent over het algemeen dat alle kinderen aan de borst gehangen worden of ze nu baby zijn of een kleuter die eigenlijk al niet meer op schoot past, dus foto's maken tijdens het interview heb ik nog maar niet gedaan. Ik besef me steeds meer dat dit, ondanks de enorme beestjesfobie en mindere momenten zo zonder William, toch wel echt een hele leuke en unieke ervaring is en ook weer heel anders als ik gewend was in Gambia al zijn er zeker wel overeenkomsten. Ik heb namelijk gisteren op Bina's IQ test 100 punten van de 100 gescoord toen ze me vroeg of ik wist wat de gele jerrycan boven aan de palmboom deed! Palmwine! Ze denkt nu dus dat ik heeeeeel slim ben, helemaal toen ik zei dat het lekker was, maar wel alleen de verse want anders zat er alcohol in. Ze had het namelijk zelf nog nooit gedronken!

Nou een lang verhaal weer, maar ik geloof dat ik alles verteld heb nu. Het is inmiddels droog buiten dus tijd om een nieuwe doos Milo te kopen voor de broodnodige vezels bij het ontbijt. De stroom komt en gaat op het moment, maar het water is nog altijd weg. Morgen weer het veld in tot en met zondag of maandag waarschijnlijk en dan zit ik op de helft van de mensen, die ik ga interviewen. Het gaat echt heel snel.

Groetjes uit Biratnagar met Nederlandse grauwe lucht,
Ianthe