Hallo allemaal,

Inmiddels heb ik de helft van mijn interviews gedaan, of eigenlijk heeft Prava ze natuurlijk gedaan. Ik zit er alleen maar bij en lach af en toe aardig in de richting van degene die geïnterviewd wordt en ik zorg voor een komische noot als ik weer eens hard moet gillen om een of ander beest! Als ze tegen mij beginnen te praten in het Nepalees lach ik vriendelijk terug net zolang totdat ze door hebben dat ik werkelijk geeeeen idee heb waar ze het over hebben! Oja en ik zeg Danjebhaat aan het eind van het interview, dat is dankjewel! Maargoed we zijn op de helft en gaan maandag of dinsdag alweer naar het volgende dorpje. Als we daar klaar zijn, zijn we al op driekwart! Maandag of dinsdag gaan we naar een dorpje in de heuvels, wat erg ver was geweest met de bus... maar er gaat iemand van de NLR om training te geven dus we kunnen lekker met de jeep mee! Er is daar alleen geen guest house of iets dergelijks, dus we mogen waarschijnlijk in de lokale kliniek slapen. Beetje jammer dat daar waarschijnlijk maar 2 bedden zijn en dat we daar met z'n 4-en in moeten slapen, maar dat zien we daar dan wel weer! Het wordt hier steeds primitiever! Ik ben inmiddels blij met mijn koude douche en tuinstoelkussen als matras en helemaal in de gloria als er stroom EN water is in ons guest house!

Afgelopen donderdag hebben we lekker gelunched bij de Valentine's cafe en toen we terug waren in het guest house werden we na een uurtje gebeld of we met de familie momo's kwamen eten om het nieuwe jaar te vieren. Daar konden we natuurlijk geen nee tegen zeggen, al zaten we nog volledig vol! De moeder van die familie probeert ons dik te krijgen en bleef maar eten aanvoeren (doet ze 's avonds ook altijd, totdat je heeeeeel moeilijk gaat kijken omdat je bijna explodeert!) en toen ik zei dat ik niet meer hoefde, haalde ze mijn grote bord weg en kwam met een schoteltje vol met momo's terug. Blijkbaar leek het op een klein bordje minder! Vrijdag waren we al vroeg op omdat we naar het veld zouden gaan, maar Bina belde ons dat dit weer een holiday was (ja daar komen ze hier 's ochtends pas achter, want vooruit denken is iets onmogelijks!). Wij dus maar richting Valentine's cafe om lekker in het zonnetje een boekje te lezen, want om 10 uur is het nog niet zo heel heet! Uiteindelijk belde Prava mij of ze op mijn guest house kamer mocht werken aan het uitschrijven van de interviews, omdat haar hele huis vol zat en ze daar niet kon werken. Dat was natuurlijk prima dus hebben we lekker binnen onder de ventilator een boekje gelezen 's middags en toen het om een uurtje of 4 weer aangenaam werd buiten hebben we met zn 3-en even gelunched. Zaterdag, zondag en maandag zijn we weer het veld in geweest. Zondag was een ‘sister' van Prava mee (een nichtje geloof ik) die nu 3 maanden schoolvakantie heeft (als je hier van klas 10 naar klas 11 gaat moet je examen doen om te kijken of je nog verder mag naar het vijfde en zesde jaar van de middelbare school en die examens gaan ze dan nu nakijken) en na een week wist ze al niet meer wat ze moest doen! Het lopen viel haar alleen wel erg tegen, dus daarna is ze niet meer mee geweest! Die dag viel het lopen trouwens erg mee... de eerste 2 dagen hebben we echt ruim een uur moeten lopen om bij het goede deel van de VDC te komen en dat is best zwaar met een temperatuur van over de 40 graden! Maandag was ik het dan ook helemaal zat en hebben we in noodtrein vaart nog 6 interviews gedaan en toen zijn we om 2 uur lekker naar huis gegaan! Hebben weer heel wat zielige dingen meegemaakt, maar 1 sprong er voor mij toch wel uit. We hebben het zusje en de opa geïnterviewd van een meisje van 16 dat een aangeboren afwijking had, waardoor ze o.a. spastische was. Ze lag met haar benen vastgebonden en haar handen in doeken gewikkeld buiten op een matje in de schaduw... en waarschijnlijk lag ze daar al even zo. Haar ouders waren gewoon aan het werk en opa moest maar voor haar zorgen! Verder is het soms grappig om te zien, dat ouders een remmend effect kunnen hebben op wat hun kinderen zeggen. Een van de laatste interviews was met een meisje van 13, maar omdat ze niet zoveel zei hadden we haar broer van 19 gevraagd om erbij te komen zitten om ook wat te vertellen. Hun moeder was er ook bij komen zitten, maar toen de broer ineens richting zijn werk moest halverwege het interview verliet de moeder de kamer om hem te helpen zijn spullen bij elkaar te zoeken. Het meisje praatte ineens volop totdat bij de laatste vraag haar moeder weer binnen kwam lopen. Het viel echt ineens stil! We hebben alleen wel gemerkt dat het zeker bij de jongere kinderen heel moeilijk is om ouders weg te sturen tijdens het interview. Het zijn natuurlijk toch hun kinderen en ze willen graag weten wat er gevraagd wordt. We hadden ook nog een vrouw, die totaal niet zat met de handicap van een van haar 4 dochter. Wat zij wilde in de toekomst? Een zoon! Dus toen we daarna in een moslim familie kwamen waarbij ze er 10 min over deden om te bedenken hoeveel kinderen ze hadden (gehandicapte zoon was 31 en jongste was 7 en daar zat er ong. elk jaar 1 tussen!) hadden we bedacht dat we in zo'n familie wel een zoon voor haar konden zoeken ;)! Je moet natuurlijk wel wat doen met de wensen van de mensen! De moeilijkste vraag van het hele interview is trouwens: Hoe oud ben je? Meeste mensen hebben werkelijk geen idee hoe oud ze zijn! Zelfs kinderen van een jaar of 16 weten dit niet! Bij ons laatste interview werd eerst gezegd dat het meisje wat we wilde interviewen 10 was, maar toen ze naast haar buurmeisje van 10 ging staan kwam ze er ruim een kop bovenuit! Volgens haar broer was ze 12/13... dus toen hebben we haar toch maar geïnterviewd (grens ligt bij 12!). Vaak maakt Prava er een hele rekensom van door te vragen hoe oud ze ongeveer waren wanneer ze trouwde en dan de leeftijd van het oudste kind (als die weet wel hoe oud ie is tenminste!) + 1 of 2 jaar op te tellen bij die leeftijd... en zo heb je dan een mooie schatting ;)! We maken regelmatig mee dat vooral vrouwen maar gewoon wat roepen. Vrouwen die eruit zien als 60 die zeggen dat ze 30 zijn en vrouwen van 30 die zeggen dat ze 50 zijn! Het oudste dat ik tot nu toe gehoord heb is 76, maar dit was ook echt een oude man. Het antwoord op bijna elke vraag van de participatie schaal (meet of je volledig mee kan doen in de maatschappij/community) was ja ik doe het nu nog wel, maar binnenkort ga ik dood hoor! En toch zag hij er nog goed uit, behalve dat hij een jaren 70 brilletje op zn hoofd had om te kunnen zien!

Vanaf dinsdag, gister dus, zijn we nu weer aan het werk in het kantoor. Prava is de interviews aan het uitschrijven (al zie ik in mijn ooghoek nu Facebook open staan!) en ik heb vandaag alle data van de vragenlijsten ingevoerd in Excel. De komende dagen moet ik het nog even in Epi-Info invoeren, een ander programma (ben er namelijk nog niet uit wat ik uiteindelijk ga gebruiken en dubbel invoeren kan nooit kwaad als je nog eens iets kwijt raakt). Gister heb ik een dagje bijgekletst op MSN met mams en Gambia foto's gekeken, dus dat was wat betreft mijn onderzoek niet zo'n productieve dag, maar wel gezellig! Ondertussen heb ik al de hele dag Q-music aanstaan en klinkt het alsof de zomer bij jullie ook begonnen is.. hopelijk blijft het nog even zo! Hier is het inmiddels zo heet, dat ik niet kan wachten tot we uit Biratnagar weg kunnen richting de bergen! Overdag is het rond de 44 graden en 's avonds is het nog minstens 30! Als de stroom het dan niet doet en dus mijn ventilator niet is het echtttt moelijk in slaap komen, maar uiteindelijk lukt het altijd wel! Oja en er is een House-kijk boycot hier. Elke dag om 5 voor 9 valt de stroom weg en om 9 uur begint mijn favo programma hier!!! Het is niet eerlijk!

Nou dat was het wel weer,
Groetjes uit Biratnagar!