Hallo allemaal,
Ik ben alweer over de helft van mijn tijd in Nepal en op driekwart van het veldwerk!
Sinds donderdagavond ben ik terug uit Kerabari. Het was erg leuk en ik heb weer een hoop meegemaakt, maar ik was donderdagavond ook weer erg blij met mijn eigen bedje, douche en wc in het guesthouse!

Maandag gingen we dus naar Kerabari. Nadat Lotte en ik onze veel te grote weekendtas naar het kantoor hadden gesleept, moesten we wachten op de man van de NLR die ons mee ging nemen in de jeep. Uiteindelijk onszelf met zijn vieren op de achterbank gepropt en toen gingen we op weg! Van de weg er naar toe heb ik zoals gewoonlijk niet heel veel meegemaakt. Ik heb heerlijk geslapen totdat we midden in de jungle zaten op een weg vol hobbels en kuilen. Uiteindelijk door een gigantische opgedroogde rivier gereden en toen waren we in Kerabari! Het ‘centrum' van deze VDC had nog best veel winkeltjes en nadat we kennis hadden gemaakt met de mensen van de Health Post hebben we eerst even wat gegeten. Daarna op zoek naar een slaapplaats, die we uiteindelijk vonden bij een hele lieve familie. We kregen met z'n vieren 1 kamer van hun huisje en hadden dus 2 bedden met z'n vieren. Bedden was eigenlijk niet helemaal het goede woord want zoals veel Nepalesen sliepen ze hier op een tafel met een doekje eroverheen (waar heb je ook een matras voor nodig ;)). Na een meeting met iemand van de VDC om aan te kondigen dat we onderzoek kwamen doen de komende week, zijn we meteen begonnen en hebben die dag uiteindelijk nog 4 interviews kunnen doen. De eerste 2 jongens die we probeerden te interviewen zeiden geen woord, maar de derde jongen overtrof al onze verwachtingen door echt een super mooie tekening te maken van zijn familie en vervolgens honderd uit te vertellen over allebei zijn dove ouders. Doof zijn is trouwens echt iets heel normaals hier geloof ik. Het overgrote deel van de mensen met een disability in Kerabari heeft gehoorproblemen (ligt het aan de lucht, het geluid... of zouden ze stiekem allemaal familie van elkaar zijn;))! Als laatste die dag hadden we een man, die ondanks zijn 74 jaar nog erg fit was en nog overal naar toe ging op zijn motor. Toen ik later zijn verhaal hoorde, kun je bijna niet begrijpen dat hij nog zo positief en actief in het leven stond. Van de 5 kinderen die hij had gekregen, waren er 4 gehandicapt en het aparte was dat ze allemaal iets anders hadden! De een was doof, de ander had een verstandelijke handicap en dan had er nog 1 iets aan zijn arm en 1 iets aan zijn been! 1 van de dochters was getrouwd (de andere 2 had hij niemand voor kunnen vinden door hun handicap en woonde dus nog steeds thuis) en zij had vervolgens weer een kindje gekregen met een handicap, waarna ze beide zijn overleden door een ongeluk. Hoeveel pech kan je hebben in je leven! Van deze man kreeg ik heel lief bananen (Kerabari betekent veld vol bananen in het Nepalees!) die ik natuurlijk even moest proberen en ze waren echt heeeeeerlijk! Later die week zijn we nog terug geweest om meer bananen te halen en die man kon zijn geluk niet op toen Prava hem vroeg om bananen namens mij en sprintte het huis in om ze te halen!

Aan het eind van onze eerste dag in Kerabari kwamen we erachter dat de wc een zeer grote aantrekkingskracht had op gigantische (ja echt gigantische!!!) kakkerlakken vanaf het moment dat het donker werd! De eerste avond waren dat er nog 2, maar het leek elke dag erger te worden! Ons gegil om deze lieve schattige beestjes was voor de familie natuurlijk weer hilarisch, dus we zijn weer lekker uitgelachen! Verder had Bina nog een mooie uitspraak. Ze ging in haar pyjama slippers kopen op de markt en toen ik vroeg of ze zich zo op straat ging vertonen zei ze: ik doe aan ‘simple living, high thinking'! Dus mam voortaan kun je gewoon in je badjas de straat op hoor!!!

's Avonds vloog er zo'n gezellige kakkerlak onze kamer in, dus om onszelf te beschermen hebben we lekker onder het muskietennet geslapen (al waren er hier geen muggen.. jeeeh!). Midden in de nacht ging de lieve baby van de familie heeeeeel hard huilen, dus dat was iets minder en om half 6 had hij besloten dat het tijd was om op te staan. Het probleem was dat de hele familie toen dus ook druk in de weer ging en ze vervolgens een half uur later bakstenen in een vrachtwagen gingen laden bij de buren, waardoor we er om half 7 inderdaad maar uit zijn gegaan. Om 7 uur zaten we dus al bij het eerste interview! Na 2 interviews zijn we terug gegaan naar het huis waar we verbleven om te ontbijten en Prava had heel lief noodles voor me gemaakt, want rijst met linzen gaat er bij mij echt niet in zo op de vroege morgen! 's Ochtends vroeg hadden we al vriendjes gemaakt met een vrouw, die in het dorp woonde. Zij heeft ons de hele dag geholpen met het zoeken van mensen. We kwamen bij een moeder, die we bijna aan het huilen maakte. Door encephalitis was haar gezonde zoon van 9 veranderd in iemand die alleen nog maar in bed lag. Om de behandeling te kunnen betalen had ze inmiddels al haar land en haar huis verkocht en doordat ze van een lage kaste was wilde niemand anders haar helpen. Wat ik wel heel goed vond van Prava was dat ze daar om water vroeg en het uit hun beker dronk. In principe doen mensen van een hogere kaste dat niet (en de vrouw vroeg dan ook of ze dat wel zeker wist!), maar zoals Prava zei: zij zijn ook mensen.. er loopt ook bloed door hun lichaam! Voor mij klinkt dat logisch, maar hier ligt dat natuurlijk wel even anders! 's Middags waren wij een stuk eerder terug dan Bina en Lotte en heeft Prava geholpen met koken en op de baby gepast. Prava vond het stiekem doodeng om op die baby te letten en zei daarna dan ook dat ze zelf noooooit kinderen wilde, maar dat dat hier helaas geen optie is. Ze gaat dus net als Bina een schoonzus zoeken, die de opvoeding voor haar overneemt (Bina heeft een dochter van 5, maar behalve kadotjes kopen als we ergens zijn geweest, hebben we niet het idee dat ze zich verder met de opvoeding bemoeid!). Normaal gesproken had ik het graag van Prava overgenomen, maar babys dragen hier geen luiers en kunnen dus op elk willekeurig moment over je heen plassen of poepen en dat maakt ze echt een stuk minder schattig, geloof me! Het babytje had wel een erg creatief in elkaar geknutseld wiegje voor overdag. Het had een frame van 4 houten stokjes waar een rijstzak omheen gemaakt was! 's Nachts sliep hij lekker zonder luier tussen de ouders in.. hmmmmmm!

Woensdag zijn we weer vroeg vertrokken en hebben we het eerste meisje wat we interviewde die dag meteen maar aan het huilen gemaakt. Allebei haar ouders waren gehandicapt en haar oma liet haar het hele huishouden doen en hield haar thuis van school. Prava was helemaal van slag na het interview en vertelde me later dat ze tegen het meisje had gezegd dat ze met haar mee naar Biratnagar kon komen als ze weg mocht. Ik dacht echt dat ze gek geworden was, dat ze zoiets zei maar ze bleek een ander meisje tijdens de vorige survey van NLR hetzelfde gezegd te hebben en die had haar koffers gepakt en woont nu al 2,5 jaar bij haar in huis. Dat meisje gaat nu naar school en is ook nooit meer terug geweest naar haar familie. Ik vind het een heel lief gebaar, maar het voelt toch echt heel raar om een meisje van een jaar of 14 zomaar weg te halen uit haar eigen huis. Na 3 interviews ben ik samen met Lotte gaan douchen bij de Health Post en hebben we ontbeten en daarna hebben we nog even hard gewerkt, zodat we de volgende dag naar huis konden. Het was nog wel even de vraag of we überhaupt naar huis konden, want er was die dag een staking in heel Nepal en ze wisten niet precies wanneer die afgelopen zou zijn. Als er een staking is, rijdt de bus niet en dus zouden we dan niet naar huis kunnen.

Donderdag waren we al vroeg op om de laatste interviews te doen. We waren om een uurtje of 11 alweer terug (5 interviews verder!) en wilden eigenlijk de bus van 12.15 halen, maar Bina en Prava vertelden ons dat de familie nog heel graag vlees voor ons klaar wilden maken. Nu ben ik niet zo'n fan van dat vlees hier en eet ik hier dus ook vegetarisch, want van de kip gooien ze volgens mij het vlees weg en dan koken ze het bot en geit en buffel vond ik ook niet zo geslaagd! Ik verlang zo naar een biefstukkkkkk (maja de koeien zijn hier heilig, dus dat wordt 12 juni om 22.01 als ik aankom op Schiphol!!). Maargoed, je kunt het hun moeilijk weigeren dus besloten we dan de bus te nemen van 14.45. Vervolgens begon de grote kippenjacht, want er moest dus een kip klaar gemaakt worden! Nadat de zoon van de familie (vader van het babytje) ongeveer een half uur met een smile van oor tot oor achter de kippen aangerend had, had hij er 1 te pakken. Bina vroeg of ik wilde kijken hoe ze hem klaar maakte, maar dat leek me niet zo'n geslaagd idee! Ik geloof dat ik te Westers ben om te willen zien wat ik daarna ga opeten! Kip komt toch uit de supermarkt ;)! Na de maaltijd van kip (nouja bot met hier en daar een stukje vlees) en iets anders waarvan ik geen idee had wat was het was (maar wel lekker!) en cola om het feest af te maken, gingen we op weg naar de bus. Eenmaal in de bus duurde het nog bijna een uur voordat hij ging vertrekken en inmiddels had ik volgens mij al het vocht wat nog in mijn lichaam zat eruit gezweet! Het leuke is dat op het moment dat de bus eindelijk gaat rijden ineens nog 30 man blijkt te moeten instappen, waardoor je dan pas weer 10 min later verder rijdt en deze mensen je dan boos gaan zitten aankijken omdat ze niet kunnen zitten! Uiteindelijk waren we rond een uurtje of zes weer in Biratnagar, waar we even heerlijk gedouched hebben en gegeten en toen heel vroeg zijn gaan slapen in ons bed MET matras! Het grote voordeel van Kerabari viel me echter wel meteen op... want wat is het toch heet in Biratnagar!

Vrijdag heb ik op kantoor gewerkt, terwijl Lotte in de kliniek nog wat meer leprapatiënten zocht. De stroom en het internet werkte alleen niet echt mee, waardoor ik niet heel veel kon doen. Uiteindelijk zijn we vroeg naar huis gegaan en hebben Lotte en ik lekker gelunched met pizza! Vandaag ben ik lekker vrij en morgen is ondanks de feestdag het kantoor als het goed is open, dus met een beetje geluk kan ik dan nog een hoop doen. Maandag gaan we waarschijnlijk naar Bayaran, de laatste VDC voor ons veldwerk! Als ik dan vrijdag of zaterdag terug kom, ben ik helemaal klaar met het veldwerk!!! Dan nog 2 weken data invoeren en hopelijk kunnen we dan nog 2,5 week rondreizen voordat ik weer naar Nederland ga!

Kortom de tijd gaat hier ineens heel snel, voor jullie het weten ben ik alweer terug!
X Ianthe